Sihir Bakanlığı Alımları

Bakanlıktaki yoğun günler beni o kadar çok yormuştu ki yerimdenkıpırdamaya mecalim kalmamıştı. Bazen içimden “Keşke Anthony beni bakanlıkta çok yormasa” diye düşünmüyor değilim. Sanırım biraz
rahatlamaya ihtiyacım var. Mutfağa gidip kendime çay aldıktan sonra kendimi koltuklardan birine attım. O kadar rahattı ki bütün yorgunluğumu almıştı. Yada ben öyle sanıyordum. Uzun zaman sonrasessizliğin ve sıcak bir bardak çayın eşliğinde keyif yapmak bana mini bir tatili anımsatmıştı, bu gerekten ihtiyacım olduğunu bir kez daha anlamıştım. Aradan biraz zaman geçmiş, iyice uykum gelmişti. Koltuğakıvrılıp uyumaya çalıştım. Gözlerim bana oyun oynuyordu; ben kapatmaya çalıştıkça onlar bana meydan okuyordu. Fakat bu fazla uzun sürmemişti; sonunda uykuya dalmıştım. O kadar güzeldi ki izin verseler iki gün boyunca uyuyabilirdim.

Akrep ve yelkovanın yarışı devam ediyordu… Aradan zaman geçmiş, bin bir zorlukla kalkmıştım. Aslında bumini tatili bırakmak istemiyordum, fakat yapmam gereken işler hep vardı;her zaman olduğu gibi. Yukarı çıkıp yüzümü yıkadıktan sonra üstüme bir tişört ve altına eşofman giyip tekrar koltuğa oturdum. Elime aldığım
kumandayla mini tatilin devamını sürdürmeye planlıyordum. Aklımdan geçendüşünce bir anda bakanlıkta ki yoğun işleri çıkartmıştım fakat yanağıma duyduğum hafif bir dokunuşla başımı çevirdim. Bu Anthony’di; zaten
başkası da olamazdı. Hafifçe yanağımdan öpüp 'Günaydın hayatım'' dedi vekonuşmaya başladı. Ben ise uykulu uykulu hala ona bakıyordum.

Anthony bana bakıp“Kahvaltıyı hemen yapalım da erkenden bakanlığa gidelim. Haftayaertelenen davanın dosyaları daha bitmedi, ayrıca yeni kanunları da gözden geçireceğiz. Ha bir de akşam üzeri davet var biliyorsun, ona gitmemiz gerekiyor.” Diyince gözlerimi devirdim. Amacım birazcık huzurdu. Bunu düşünüyordumki beklenen cevap Anthony'den geldi. Bana bakıp“Çok yorulduğunu biliyorumcanım. Ama az kaldı. Haftaya ufak bir tatile çıkabiliriz, ne zamandır bununplanını yapıyorum. Sadece biraz daha
dayan.” Dedi. Ah onu öyle çok seviyordum ki bunu hiç birşeydeğiştiremezdi. Yanıma çömelip elimi öptü. Oturduğum yerden boynuna sarıldım ve ‘Teşekkür ederim hayatım. Buna ihtiyacım vardı’ dedim.Hala çok yorgundum ama onun yanında bütün yorgunluğum uçup gitmişti.Onun kollarından kurtulup üstümü giyinmek için yukarı çıktım. Dolabımı açtığımda gözüme ilk çarpan kırmızı elbisem oldu. Hemen üstümüdeğiştirip aşağı inmek için merdivenlere doğru yürümeye başladım.Merdivenlerin başına geldiğimde dengemi kaybedip merdivenlerdenyuvarlanmıştım. Anthony hemen yanıma koştu ve beni kucağına alıp tekrar
kanepeye yatırdı. Alnımdan öpüp ''iyimisin hayatım'' diye sordu. Ben ise sadece kafamı sallamakla yetinmiştim

Profesör Moises Bemabe, masanın üzerine bıraktığı yıpranmış astarlı, eski kitaplara bakmaktaydı. Kafasını aşağıya doğru hafifçe eğdi ve önemli kitaplar arasında gördüğü bir kitabın üzerine üfledi, nefesinin yaydığı esinti, kitabın yüzeyine geldi ve pencereye doğru yol alırken beraberinde kitapların sayfaları arasına saklanmış ürkek toz zerreciklerini de uçurdu. Profesör Moises Bemabe, ahşap masanın üzerinde duran üç kitaptan soldakine uzandı. Kitabın sırt kısmını kavradı ve diğer eliyle, alttan destekleyerek göz hizasına getirdi. Ejder derisiyle kaplanmış, pütürlü ve yeşil bir kitap, kapağının üzerinde ise iri ve oval, asit yeşili bir topaz vardı. Kitabın üzerindeki tozları da iyice temizleyerek kitabı ortasından açtı. Aradığı sadece bir yaratıktı. Önemsiz ama işlevsel, Doksileri arıyordu. Yavaş yavaş kitabın sayfalarını çeviriyor ve Doksilerle ilgili sayfayı bulmaya çalışıyordu. Kitabın çoğu sayfası tozlu olduğundan Profesör Moises Bemabe bazı paragraflarda okuma güçlüğü çekiyordu. Bu nedenden dolayı masasının bir gözünden okuma gözlüğünü alarak Doksileri aramaya devam etti. Profesör Moises Bemabe, uzun süredir bir öğretim kurumunda ders vermediği için, kendini hazırlamasını gerektiğini hissetti. Gençliğinden beri öğrencileri bir konu hakkında bilgi vermemiş, hatta onlarla muhatap bile olmamıştı. Kendini uzun bir süreç evine kapamış ve bilgi dağarcığını artırarak geçirmişti. Neden bilmiyordu ama her zaman yeni bilgilere açıktı. Ama en çok sevdiği konu Sihirli Yaratıklardı. Evinde bile birkaç tane bulunuyordu bu yaratıklardan. Sihirli Yaraık sevgisi ona ailesinden geliyor olmalıydı. Annesi de Sihirli Yaratıklara karşı doluydu, babası da boş değildi o zamanlarda.

~~

Profesör Moises Bemabe, araştırdığı kitaba biraz göz gezdirdikten sonra kitabın kapağını iki eli yardımıyla sert bir şeklide kapadı. Kitabın kapanmasıyla birlikte ortaya büyük bir toz kütlesi çıktı. Profesör Moises Bemabe eli ile tozlardan kendini korudu. Kitabı, diğer masanın üzerindeki üç kitapla birlikte özenli bir şekilde, odanın sağ tarafında boydan boya uzanan kitaplıktaki yerlerine yerleştirdi. Gözlerini hafifçe kısıp odayı kolaçan etmeye başladı, unuttuğu bir şeyi anımsamak ve her şeyin yerinde olup olmadığını kontrol etmek amacıyla sakalını okşuyordu. Her şeyin yerinde olduğuna karar verdikten ve bir şey anımsamadıktan sonra, ağır adımlarla odadan ayrıldı. Sihirli Yaratıkların Bakım alanına, yani ormana doğru ilerledi. Birkaç dakika içinde ormandaydı. Sağ elini cüppesinin sol kolundan içeri soktu ve ağır ağır asasını çıkarmaya başladı. Tek bir hareket ile ortalığı düzenledi ve temizledi. Ne de olsa burası bir ormandı ve her hafta bir sürü yaprak düşüp ortalığı iyice batırıyordu. Kendince ''Sanırım, eski günlerin hatırına güzel bir giriş yapmanın zamanı geldi. Bakalım yaşlı bedenim hala eski kudretini koruyor mu?'' diye mırıldandı. Ardından kendi kendine konuşmayı bıraktı. Doksileri bir ağacın gölgesine koymuştu ama şuan bu yaşlı aklı o ağacın yerini tam hatırlayamıyordu. Hem gölgelerde değişmişti. Bu nedenle Doksileri bulmasını zorlaşıyordu. Ortalık temizdi ama Doksilerden iz yoktu. Acaba gözlüğünü mü almalıydı…? Yaşlı gözleri her şeyi göremiyordu artık.

~~

Orman, Hogwarts'ın birkaç metre uzağında yer alan, geceleri korkulması gerekilen bir yerdi. Tabii bu korku Profesör Moises Bemabe için geçerli değildi. O yaratıklar hakkında uzmanlaşmış bir büyücüydü ve önüne çıkabilecek tüm Sihirli Yaratıklarla yüzleşebilirdi. Apar topar yerleştiği Hogwarts henüz istediği düzeni sağlayamamış olması dersini aksatacağı anlamına gelmiyordu. Orman, Hogwarts'ın arka cephesinde yer aldığı için, daha bir gölge oluyordu. Duru gölün derinliklerine yakındı. Ağaçlar ile çevrili bu muazzam araziyi öğrenciler doldurmuştu bile. İşleyecekleri ilk dersin heyecanıyla minik kalpleri istemsiz bir şekilde çırpınıyordu. Kimisi gereğinden fazla tedirgin davranıyor, kimisi ise gereğinden fazla rahat. Bu karakter karmaşasını dindirecek olanın profesörün tavrı olduğunu herkes içten içe biliyordu. Profesörün yokluğunda küçük bir öğrenci gürültüsü oluşmuştu, bu eski ormanın iliğine işleyen gürültü bütün ormanda rahatça duyulabiliyordu. Tam bu sırada sol taraftan kuvvetli bir rüzgar geldi. Rüzgarın etkisi bütün öğrencilerin susmasına neden olmuştu. Ve biraz üşümelerine. Öğrencilerin şaşkınlıkla yüzünde oluşan gülümsemeyle birlikte ışık süzmeleri profesör’ün çevresinde bir araya toplandı ve büyük bir ışıltı içerisinde profesörün silueti belirdi. Küçük gözlerini şaşkınlıkla kırpıştıran öğrencilere gülümseyerek hafifçe sakalını okşadı ve konuşmaya başladı. Doksileri getirmişti bile.

''Merhaba sevgili öğrenciler, Ben Profesör Moises Bemabe, bir kaplumbağa kadar yaşlı ve toprak kadar eskiyim, size hayatım boyunca edindiğim değişik bilgileri Sihir Yaratıkların Bakımı başlığı altında sizlere aktaracağım… Sorusu olan?''

Öğrenciler tuhaf bakışlarla profesöre bakmaya devam ediyorlardı, bir kütüphanede genç büyücülere ders verdikten sonra çocuklarla ilgilenmek ona biraz daha kolay gelmişti. Bu yüzden kelimelerini daha basit sözcüklerden seçmesi gerektiğini aklına not etti ve dersine başladı. ''Pekala, Şimdi dersimize geçebiliriz.'' dedi. Bu genç beyinleri bilgiye doyurmak için zamanı gereğinden fazla kısıtlıydı. Profesör Moises Bemabe, çocukların önüne doğru birkaç adım attı, ardından sol elini hafifçe havaya kaldırdı ve parmağını şıklattı, çıkan ses ile birlikte Doksiler serbest kalmıştı. Neden bilmiyordu ama her zaman uygulamalı dersleri sevmişti Profesör Moises Bemabe. Öğrenciler şaşırmış şekilde Doksilere bakıyor ve kendi aralarından fısıldaşıyorlardı. Çevreye hakim olan gürültü profesörün boğazını temizlemesiyle dindi. Ardından profesör sözlerine devam etti.

''Dünyanın her yerinde Doksiler, farklı cinslerle karşımıza çıkabilirler. Bu türleri deşifre edebilmek, onları davranış ve doğalarını anlayabilmek için bu ders gerekmektedir. İçinizde dersin gereksiz olduğunu ve işe yaramaz olduğunu düşünenler bulunabilir. Eğer böyle kişiler dersimde bulunuyor ise dersimi bırakmalarını ve başka alanlara yönelmelerini tercih ederim. Belki de aile zoru ile bu derse girenler vardır. Eğer bunun gibi bir zorlama ile derse giriyorsanız, bunu bana ofisime uğrayıp belirtebilirsiniz. Bu dersimizde Doksileri göreceğiz.''

Bir nefes ile ara vererek devam etti…

''Doksi, oldukça farklı bir tür olmasına rağmen, çoğu kez perilerle karıştırılır. Periler gibi Doksiler de minicik bir insan biçimine sahiptir, ancak Doksiler kalın, siyah kıllarla kaplıdır ve fazladan birer koluyla bacağı vardır. Doksiler'in kanatları kalındır, kavisli ve parlaktır, kınkanatlı böceklerin kanatlarına benzer. Doksilere bütün kuzey Avrupa ile Amerika'da rastlanabilir, soğuk iklimleri tercih ederler. Bir seferinde beş yüz yumurta yumurtlarlar ve onları gömerler. Yavrular yumurtadan iki ila üç haftada çıkar. Doksiler’in çift sıralı sivri, zehirli dişleri vardır. Isırılırsanız panzehir almanız gerekir.''

Birkaç uyumsuz öğrencinin dışında, diğer çoğunluk dersi dikkatli bir şekilde takip ediyordu. Bu konuda umursamaz davranmamalıydı Profesör Bemabe, sonuç olarak bilgi onların arzu ederse öğrenebileceği bir şey di, ama böylesi genç zihinlere bilgiyi zorla sokmak ve onlara hayata karşı kullanabilecekleri bir temel bırakmak gerekliydi. Bu yüzden aylaklık yapan öğrenci grubuna doğru dönerek kaşlarını çattı, Bu sırada grubun içerisinden profesörü gören Siyah saçlı, yeşil gözlü bir öğrenci diğerlerini uyardı ve utangaç bir tavırla yüzlerini kitaba gizlediler. Bunun üzerine tekrar konuşmaya devam etti.

''Şimdi ise Doksilere nelerin karşı geleceğini öğreneceğiz. Bir iksir ve bir büyü bu işi görebilir. O kadar kolay bir büyü olmasa da herkes tarafından yapılabilir. Ama Doksilere karşı olan iksir, bir gözlemci yanında yapılmalıdır. Neden derseniz, Doksilere karşı uygulanan bu iksirin yapımı zordur. Biz bu spreye Doksi Savar diyoruz. Doksi Savar, siyah, akıcı ve sprey olarak kullanılan bir iksirdir. Zararlı olan Doksilere karşı kullanılır. Etkisi hayli uzun sürer. Ayrıntılarını iksir dersinde görecesiniz çocuklar.''

Profesör Moises Bemabe, uygulamada öğrencilere göstermek üzere, sol elinde tuttuğu asasını hafifçe havaya kaldırdı. Öne doğru asasını ilerleterek ''Peskipiksi Pesternomi'' dedi. Asanın etrafında beliren iki adet açık sarı şerit, asanın ucunda hızlıca dönmeye başladı ve birden gür bir ışık süzmesi asanın ucunda küçük bir güneş gibi parıldadı. Dalga dalga yayılan ışık ile birlikte tüm Doksiler hareketsiz ve süzülür bir hal aldı. Öğrencilerin şaşkın bakışları arasında profesör konunun bölünmesine müsaade etmeden sözlerine devam etti.

''Evet çocuklar, gördüğünüz gibi gayet kolay bir büyü. Peskipiksi Pesternomi büyüsü sayesinde bütün Doksileri etkisiz hale getirmeniz mümkün. Şimdi herkesin sırayla denemesini istiyorum. Tüm sınıfın deneyebileceği kadar zamanımız var.'' (Uygulama!)

~~
Genç büyücülerin denemeleri sırasında, ormanda adeta küçük parıltılar yanıp sönüyorlardı. Birden herkesin yüzü aydınlanıyor, birden karanlığa gömülüyordu. Profesör sağdan kaldırmaya başladığı öğrencilerin, sol taraftan sonlanmasıyla birlikte elini avucu öğrencilere dönük bir şekilde havaya kaldırarak durmalarını söyledi. Sınıf ağır ağır durdu, profesör asasını kolundan içeri götürerek ait olduğu yere sakladı, ''Bugünkü dersimiz sona ermiştir öğrenciler. Katılımlarınız ve başarılarınızla beni onurlandırdığınız için minnettarım. Ödeviniz, ilk dersimiz olması sebebiyle sadece Doksilere benzer sihirli yaratıkları araştırmanız olacak. Ödevlerini geciktirmemenizi öneririm. Şimdi çıkabilirsiniz.'' dedikten sonra, farklı armalar taşıyan cüppeleriyle öğrencilerin Hogwarts’a doğru gitmelerini seyretti. Yıllar sonra, başarılı bir ders vermenin gururuyla birlikte, ortalığın tamamen boşalması ardından kendisi de ağır adımlarla Hogwarts’a doğru yöneldi…