Elena Pearl

Ad - Soyad: Elena Pearl
Kan Durumu: Safkan
Kişisel Özellikleri: Herşeyden önce haksızlığa uğramayı kendisine yediremez.Neşesi ile en mutsuz insanı bile gülümsetmeyi başarabilir.Adil davranmak için elinden geleni yapar.
Fiziksel Özellikleri: Uzun siyah saçları, kahverengi gözleri vardır ve yüzü hep güler.
Aile Geçmişi: Annesi ve babası safkan.Annesi eski bir bakanlık çalışanı olan Katherine Pearl.Babası ise halen bakanlıkta görev yapmakta olan bir seherbaz.John Pearl.
RP Örneği:

Elena günlüğünü eline elıp, elini kapakta gezdirdi.Günlerdir yüzünden silinmeyen hüzün günlüğe temas eden eliyle birden katlanmıştı sanki.Boğazı düğümlenerek yutkunuyordu.Günlüğünü elinden düşürmeden camın kenarına oturdu.Kalemini eline almamıştı.Ne yazacaktı ki sanki? Onun mutluluğu ile dolu olan sayfalara günlerdir yaşadığı hüznü ve hayalkırıklığını yazamayazdı, yazamamıştı da zaten.Silinmiyordu zihninden o dehşet gecesi.1 ay geçmişti üstünden ama yapamıyordu elena.Unutamıyordu o sahneleri.Biricik sevgilisi, gelecek planları kurduğu biricik aşkı kollarında can vermişti.Jonathan'ın son sözlerini düşündükçe acı oturuyordu Elena'nın kalbinin derinliklerinde bir yere.Tonlarca kilodaymış gibi, kaldıramayacağı kadar ağırmış gibi bir acıydı bu sanki.Ne çok sevmişti Jonathan'ı.. Çocukluk aşkıydı.Bir ömür süreceğini hayal etmişlerdi, beraber geçirdikleri her dakika..

Gözünden bir damla yaş yanağı boyunca usulca süzülüp günlüğünün hala açılmamış olan kapağına damladı.Elena elini tekrar günlüğün sayfasında gezdirip yavaşça kapağını açtı ve sayfaları hızlıca karıştırmaya başladı.Mutluluktan uçtuğunu anlattığı, gelecek planlarını yaptığı ve hatta giymek istediği gelinliğin kaba taslak çizimini bile görmek istemiyordu sanki.Ama çevirdiği her sayfadan mutluluk taşıyordu o görmek istemese de.. Her sayfada o ve Jonathan vardı.Sayfalardan birinde durup yaşlı gözlerle okumaya başladı.Okul gezisini anlatıyordu o günkü yazdıkları.Jonny'nin bir an olsun bakışlarını ondan ayırmadığını bunun onu çok mutlu ettiğini yazmıştı satırlara.Bütün gün elele gezmişler, fırsat buldukları her anı birbirlerine ayırmışlardı.Elena'nın yüzünde tebessüm belirmişti mutluluk satırlarını okurken.Acı bir tebessümdü bu.Özlem dolu.. Bir daha geri gelmeyecek olduğunu bilmek kalbine oturan ağırlığa ağırlık katıyordu.Herşey geride, sadece anılarda ve bu satırlarda kalmıştı artık.

Tıklanan kapıyla irkildi birden.Annesinin sesi endişeli geliyordu. "Elena duymuyor musun beni? Aç kapıyı artık Elena! Beni korkutuyorsun Elena!" Kimbilir ne zamandır çalıyordu annesi kapıyı.Elena kendini bir daha ayaşanmayacak anılara o kadar kaptırmıştı ki, ne annesinin geldiğini duymuştu ne de kapıyı kırarcasına zorladığını.Düğüm düğüm olan boğazından bir zorlu yutkunuş daha geçirdi ve kuruyan dudaklarını diliyle ıslatarak karşılık verdi. "İyiyim ben anne.. Yalnız kalmak istiyorum, lütfen.." Gözleri pencerenin dışına kaydı.Annesinin iç geçirdiğini duyabiliyordu.Ama hala kendisini toparlaması için yalnız kalmaya ihtiyacı vardı.

Pencerenin önünde iki kedi oynaşırken, onları izliyordu Elena.Anneside kapıdan ayrılmıştı.Sokak karanlıktı.Tıpkı o gece gibi.. Jonathan'ınını ondan alan lanetli gece gibi.. Tekrar canlanıyordu gözünde o görüntüler.İnsanlar, çığlıklar.. Baskını anı anına yaşıyordu zihni.Hogwarts'ın kampına yapılan saldırı.. Öğrencilerin sağa sola kaçışmaları ve kampın içinde dolaşan kapkara cüppeli adamlar.. Etraf asalarından çıkan lanetlerin ışıklarıyla aydınlanmıştı o gece.O lanetlerden biride Jonathan'ın tam kalbine isabet etmişti. Avada Kedavra Jonathan bir anda Elena'nın kollarına yığılmıştı.Dudaklarından dökülen son cümle olmuştu "Seni seviyorum..."

Elena kulaklarını kapattı iki eliyle.O anları tekrar tekrar yaşadıkça neden Jonathan'la beraber ölmediğine lanet ediyordu.Kulaklarında çınlayan sesleri, çığlıkları bastırmak için bir şarkı mırıldanmaya başladı.Unutulmaya yüz tutumuş bir aşk parçasıydı bu.Gözlerini de sımsıkı yumdu.Savuşturmalıydı o geceyle ilgili tüm anılarını aklından.

Günlüğü yere düşüp ahşap zeminde çıkardığı takırtı Elena'nın susup gerçek hayata dönmesine neden olmuştu.Titreyen eliyle uzanıp günlüğünü yerden aldı ve uzun bir öpücükle veda ettiği mutlu anılarının hapsolduğu günlüğe.Yeni bir hayat vardı önünde yaşaması gereken.Ya da sadece annesinin böyle düşündüğü.. Yaşamalıydı belkide, Jonathan böyle isterdi.Günlüğünü özenle çekmecesine yerleştirip yatağına doğru yürüdü ve kendini öylece yatağa bıraktı.Uyumalıydı.. Buna herşeyden çok ihtiyacı vardı şu an.Ağırlaşan göz kapaklarına daha fazla dayanamadı ve kendini uykunun sıcacık kollarına teslim etti..